palpitacje mózgu czyli wdycham pranę

A jednak, a jednak, chociaż co krok natykam się na pustkę własnego istnienia, wydaje mi się, że sens w tej właśnie pustce się kryje. Skoro "istnienie" jest słowem - próżnią, pojęciem - czarną dziurą, skoro wszyscy wiemy, że istniejemy, choć mało kto z nas wie, co to właściwie znaczy istnieć (ja nie wiem), skoro nawet jakieś plemiona góralskie modliły się kiedyś do dziur wykopanych w ziemi - do pustki, to znaczy, że ta pustka jest tym, co mam. Coś mam z nią zrobić, choć nadal nie wiem, co. Być może jednak zaczynam rozumieć, czego z nią nie robić. A to już jest coś. Na takie rozważania może pomóc tylko jedno:

Dziobalinda: Podejrzenie szkarlatyny. Synafia: Podejrzenie zapalenia płuc. No i co jeszcze. Śniło mi się dziś, że zabiłam swojego dalekiego wujka Z. trzema nożami i wypchnięciem przez okno. Zabiłam w samoobronie. Wielki sukces. Do tej pory w moich snach w samoobronie potrafiłam tylko bezskutecznie strzelać z palców pfi-paf. A teraz - proszę! Po wypchnięciu rzeczonego wujka przez okno udałam się na balkon, chyba byłam odziana jedynie w jakiś szal, i w tym stroju wyfrunęłam. I pofrunęłam gdzieś. W noc, nad drzewami. Coś mi mówi, że mogę być z siebie dumna. Tylko czemu akurat ten wujek, wujek Z., co go tak bardzo lubię? Nie wiem. Zapadamy się z Dziobalindą w skórki od chleba, kubki, pluszowe warzywa, pociągi, tory, gacie, łyżeczki lepkie od miodu. Może nas Małżonek wieczorem odkopie. Oby. 

Było to tego dnia, którego Dziobalinda poddała się przedszkolnej modzie na ospę wietrzną. O godz. 7:40 rano, nie mogąc dodzwonić się do przychodni, umyłam zęby, przyśrubowałam do twarzy okular, na włos rozwichrzony wcisnęłam czapę wełnianą i pomknęłam do rejestracji per pedes, iżby wyszarpać memu dziecku numerek do jakiegoś miłego pediatry. Wpadłam do rejestracji o godz. 7:50 (no, blisko mam) i rzekłam do Pani: - Czy przyjmuje dziś doktor W.? - Nie . - odparła Pani. - A doktor P.? - Nie.  - A jaki inny pediatra przyjmuje? - A ile masz lat? - zapytała Pani, najwyraźniej próbując skierować mnie do odpowiedniego dla mnie pediatry.  Że zgłupłam, to za mało powiedziane. Powstrzymałam się przed rzuceniem się na Panią w celu ściskania i całowania, i tylko podziękowałam serdecznie za jeden z większych komplementów, jaki mnie na przetrzeni ostatnich lat spotkał.

Gdybym miała usunąć jakąkolwiek rzecz ze swojego życia, to byłaby to ta jedna jedyna rzecz - lęk. Mój największy oprawca. Czekam na dzień, w którym odejdzie na zawsze. Ale cięgle skubany wraca. Go away, will ya?

... to sraczka ospa. Szefowie moi popadli w ekstazę, gdy dwa dni po powrocie ze zwolnienia zadzwoniłam z informacją, że idę na kolejne zwolnienie. Zerwali z siebie służbowe przyodziewki i osłonięci jedynie hawajskimi wieńcami odtańczyli na środku biura taniec radości i szczęścia, śląc mi życzenia wszelkiej pomyślności. Dziecko moje jest w fioletowe kropki. Ja jestem w fioletowe rozległe plamy, gdyż najwyraźniej nie umiem posługiwać się gencjaną. Miotam się po domu wśród okruchów ciasta, torów kolejowych, sterty prania i statków do zmywania ("Gdzie ta kejaaaaaaaaa, a przy niej ten jaaaaacht" - doszły mnie z okolic zlewowych śpiewy zamieszkałych w zlewie koczowniczych plemion). Jeszcze chwila, i zacznę śpiewać, bić się owczym pęcherzem i sypać pierze z balkonu. Ogólnie zatem jest bardzo fajnie. Rzekłabym nawet - kulsko.

Ta książka to w zasadzie trzy książki.  Pierwsza to napisana z naukową pasją i ciekawością świata opowieść o chorobach neurologicznych, o których zwykłemu śmiertelnikowi często się nie śniło – o zaniku czucia proprioceptywnego (uczucie „braku ciała”), o niezdolności rozpoznawania ludzkich twarzy, o niemożności rozumienia słów, o podwójnej świadomości lub zatrzymaniu się w jakimś kawałku pamięci na zawsze, a niemożności rozpoznania własnej nogi… Fascynująca opowieść, która otwiera okno do zupełnie nowego, niespodziewanego świata – świata, który przecież któregoś dnia może stać się udziałem każdego z nas, niestety.  Druga książka to pełna szacunku i empatii opowieść o ludziach, którzy w obliczu swoich przedziwnych chorób, wywracających ich życie do góry nogami, walczą o zachowanie własnej tożsamości,  o powrót do „normalnego” życia lub zbudowanie nowego, tego „mniej normalnego”.  To historia o prostych, szarych, bezimiennych bohaterach, o których nie wiemy, a czasami wręcz nie

Dziobalinda chora. Stop. Siedzimy w domu. Stop. Rwę włosy z głowy. Stop. Sobie, nie Dziobalindzie. Dziobalinda też rwie, bo obydwie z nudów chodzimy po ścianach. Stop. Nie mam dyni ni cukinii. Stop. S.O.S. Stop. PS. Co się robi, jeśli Twoje dziecko włożyło sobie w gardło druciany koniec od szczotki do mycia butelek? I teraz ma napadowe bóle gardła? Wie ktoś?

Zrobiłam sezamki. O smaku cebulowym*. Przeohydne. Nie róbcie sezamków cebulowych. Fuj. _____ *cebulowość sezamków była niezamierzona, a wynikła z interakcji sezamu i aromatu pozostałego w patelni po obiedzie, który to aromat najwyraźniej przetrwał mycie i szorowanie