palpitacje mózgu czyli wdycham pranę

Gi! Jest to ostrzegawcze zawołanie Topika. Gi! – zaczynam się wkurzać! Gi! – robię się zmęczona! Gi! – burczy mi w brzuchu! Zignorowane Gi! zamienia się dość szybko w komendy wojskowe wywrzaskiwane z taką werwą, że zadumałby się nad nią zapewne mój tata, zupełnie niepoprawny podpułkownik z kieszeniami pełnymi confetti. A kto wie, może gdzieś tam patrzy i duma właśnie, jeśli się z Panem Bogiem oko w oko pogodzili.   Ze względu na Gi! nazywamy teraz Topika Panną Gi, Gigułką, Gigawką, Gigusią. Największą kreatywnością wykazała się wszakże Dziobalinda, nazywając Topika Panną Giganną. Tak mnie tym zachwyciła, że poważnie rozważam zmienić Topikowi pseudonim artystyczny na Gigannę.   Gi! to zresztą najsubtelniejszy sposób przejawiania frustracji w naszym domu. W tym względzie Topik/Giganna jest z nas wszystkich najelegantsza. Dziobalinda bowiem pluje, tupie, wywala język, rzuca się na podłogę i wrzeszczy w niebogłosy. Ja zaś roluję oczy, parskam, zgrzytam zębami, wbijam sobie paz

Nie wiem z jakiego powodu jestem ostatnio w niełasce WBW (Wielkiego Boga Wypieków). Najpierw moje przednie zazwyczaj bułeczki drożdżowe okazały się być złożone w całości z zakalca, następnie sknociłam ciasto do pizzy. Popadłam w rozpacz, smarkając mężowi w rękaw, że ostatnio nie udaje mi się nic upiec. A on na to: Najważniejsze, że udały ci się dwie babeczki! To prawda, udały się.

Poznałam fantastycznych ludzi. Rodziców Dziobalindowej koleżanki z przedszkola. Ludzi sympatycznych, pogodnych, otwartych, przyjaznych. Niezadających wścibskich pytań, niekomentujących, niewylewających na otaczającą rzeczywistość rzeki frustracji. Rodziców dwóch przefajnych córek. Właścicieli dużego, rozkosznego psa. I w dodatku grających w karty! Spędziłam popołudnie w ich wielkim, jasnym i przestronnym mieszkaniu i syciłam się krążąca po nim pozytywną energią. Gdy wraz z dziewczynkami ruszyłyśmy w drogę do domu (czyli do bloku na przeciwko), czułam się odprężona i spokojna. Lecz gdy tylko przekroczyłam progi naszego malutkiego mieszkania, dopadł mnie czarny, zły i obrzydliwy ( jak dupa z pokrzywy ) demon. W mgnieniu oka porównałam swoje mieszkanie do ich mieszkania, swoje nawyki do ich nawyków, swoją karierę do ich karier, swoją figurę do ich figur. Już prawie porównywałam naszego kota do ich psa, gdy poczułam się w jedyny możliwy w takiej sytuacji sposób - jak beznadziejny wołowy

Obudziłam się rano. Topik już nie spała – spojrzała mi w oczy i zachrumczała, gotowa na kolejne karmienie. W nogach łóżka spała na wznak Dziobalinda, która wiedziona instynktem stadnym także ląduje u nas w środku nocy, tuż za wiedzioną głodem Topikiem. Małżonek chrapał donośnie, odporny na wszelkie odgłosy poranka. Godzina 06:50. Na 08:00 czas do przedszkola. Trzeba wstać i rozpocząć ten dzień. Wśród porannej krzątaniny – umyć się i ubrać, nakarmić Topika, przewinąć Topika, ubrać Topika, przygotować Dziobalindzie mycie zębów, śniadanie, ubranie, zakleić plasterkiem bąbelek na rączce, połaskotać w stópki Topika, wycałować w szyjkę Dziobalindę, opowiedzieć historię o dziewczynce, co z nudów prawie zamieniła się w owcę – no więc wśród tej porannej krzątaniny stanęłam na chwilę z kubkiem kawy przy oknie kuchennym. Z wysokości 10 piętra zobaczyłam niebieskie niebo i poranne słońce, i ścianę lasu, co jeszcze zielona, pod powierzchnią już szykuje w sobie żółtą jesień. Za moimi plecami

... obym ja cię zrzucił z dziesiątego piętra! Wózki są na cenzurowanym. Wózki dziecięce. Wózki inwalidzkie. Zbrodnicze wózki sklepowe*. Wózki są bowiem znakiem informującym o poważnym upośledzeniu społecznym. Upośledzeniu, które wybaczyć można tylko wtedy, gdy się ono starannie ukrywa. Nie pcha porządnym, normalnym ludziom przed oczy i na trawnik. Nie powoduje bólu głowy i zaburzeń motorycznych. Nie pytluje o niczym i nie udaje, że jest czymś normalnym. Zna swoje miejsce w szeregu. Przede wszystkim zaś upośledzenie wózkowe nie gwarantuje żadnych niesłusznych przywilejów - zwłaszcza takich jak szacunek i kultura osobista w dyskusji, która się z wózkowymi - lub raczej o wózkowych - odbywa. Wózkowe i wózkowi to jak wiadomo istoty nierozwijające się, uprawiające lenistwo umysłowe i grające w szachy dla debili. Kuriozalnym wydaje się pomysłem, by o takim nieistniejącym społecznie pomiocie rozmawiać poważnie. Wystarczy wychrząkać w eter parę krwistych spostrzeżeń bez panierki. Raw thou

Poniedziałkowy poranek. Idziemy z Dziobalindą do przedszkola. Dziobalinda: Zobaczę, jak tam dzieci. Synafia: Jak tam po weekendzie? Dziobalinda: Słodyczów. Już. Nie będzie!* ___ W ramach ratowania Dziobalindy przez stoczeniem się na dno tudzież zejściem na psy ustaliliśmy, że słodycze jemy tylko w weekendy - najlepiej zrobione ręcami własnemi. W ten oto sposób w sobotę Dziobalinda stała się bardzo aktywną współautorką szarlotki.

Sytuacja 1. Znajoma w zaawansowanej ciąży informuje, że nawiedzają ją silne bóle. Mając z podobnymi bólami doświadczenie mówię jej, że mogą to być bóle przepowiadające, wywołane przez skurcze. Kilka innych koleżanek mówi jej najwyraźniej to samo, bo znajoma silnie zestresowana jedzie do lekarza. Okazuje się, że wszystko w porządku. Znajoma jest zła na wszystkie udzielające jej rad koleżanki - uważa, że wpieprzają się w cudze życie i straszą ją. Deklaruje, że już nigdy więcej ich nie posłucha. Sytuacja 2. Jestem na placu zabaw z dziewczynkami i moją siostrą. Dziobalinda boi się zjechać z po raz kolejny z bardzo wysokiej zjeżdżalni i idzie się bawić gdzie indziej. Moja siostra pyta, czemu jej nie namawiam do przełamania strachu i zjechania. Ja jestem zdania, że zjedzie sama, jak się poczuje gotowa, i że dobrze jest słuchać własnego instynktu. Siostra jest zdania, że powinnam uczyć dzieci walczyć ze strachem, bo potem wyrosną na życiowe niedołęgi. Myślę sobie, że i tak nie posłucham swo