palpitacje mózgu czyli wdycham pranę

W przyspieszonym tempie, aczkolwiek bez przesadnej  histerii (cum grano histeriae - akurat tyle, ile potrzeba!), staram się przestawiać,  otwierać na wyzwania i na nowe okoliczności związane ze zmianą pracy. Zaczynam widzieć, jak inny jest świat, w który będę teraz wchodzić. I jakiego przeobrażenia będzie ode mnie wymagać przejście do tego świata.  Przemiany, które już zaczynają we mnie kiełkować, budzą ekscytację, ale i poczucie żalu oraz straty. Ze zdumieniem odkrywam, jak bardzo byłam przywiązana do tej wersji samej siebie, którą żyłam przez ostatnie lata. Z czysto logicznego punktu widzenia wiem, że to tylko wersja i że przecież ja sama nie jestem czymś, co podlega trwałemu zdefiniowaniu. Ostatecznie bowiem, czym jest to “ja”, które odczuwam, jeśli nie tylko jaką projekcją mnie samej?* A jednak “ja-podmiot” dostrzega, że “ja-przedmiot” podlega zmianie - i ma w związku z tym kryzys tożsamości. Bo czy po zmianach - to będę nadal ja? Ta sama ja, do której już

Piętrzy mi się lista tematów, o których chcę napisać - tematów, w moim odczuciu, ważnych i wartych rozważania. Tymczasem jednak wciągnęła mnie bardzo codzienność, bo i codzienność jest ważna i wiele przynosi czasami zaskoczeń. Takich np., jak to, że się kończy 33 lata i odkrywa, że w sercu drzemie od dawna marzenie o graniu na bębnach. I marzenie to przedostaje się do świadomości i daje sygnał: teraz! A także takich, że się po 9 latach w jednej firmie zmienia pracę. I ta zmiana jest czymś wielkim, przerażającym i ekscytującym zarazem. Wyzwaniem. Niewiadomą. Szansą. Jestem więc w procesie zmian i czuję nieomal fizycznie, jak się w moim życiu przestawia zwrotnica. Nie wiem, czy zjeżdżam z głównego toru na boczny, czy przeciwnie - z bocznego na główny. Nie wiem też, dokąd tym torem dojadę. Mam w sobie jednak poczucie, że trzeba tym torem pojechać i zobaczyć, co się stanie. A resztę powierzyć jak zwykle Panu Bogu. Poza tym zasadziłam sobie w doniczkach pomidory, marchewkę i maliny. Z m