O macierzy

 Dla A., która jest moją niezawodną macierzą zewnętrzną.

Będzie dziś o macierzy, ale nie o matce. Ach nie, wróć. Będzie i o matce, czyli o mnie. Będzie więc o matce z macierzą. Nie mylić z macicą. Choć owszem, macicę także posiadam. Gdzieś w końcu musiałam wyhodować te dwie wybujałe osobowości, z których ostatnio:

-          Giganna (lat prawie 2) była uprzejma zderzyć się czołowo z komodą i tym samym zafundować sobie, a także całej naszej rodzinie, pierwsze w historii zakładanie szwów (7 szwów na łuku brwiowym! gdyż albowiem, jak mawiał Joey Tribbiani, „if you wanna do something wrong, do it right!”);

-          Dziobalinda (lat prawie 6) zadała mi wczoraj filozoficzno-retoryczne pytanie: „Mamo, jak Ty myślisz, czy ja urodzę przez cesarskie cięcie czy naturalnie?” (no i proszę, miało być o macierzy, a tymczasem my tu znowu o macicy...).

Tak, tak, więc będzie o macierzy... O macierzy Eisenhowera będzie dzisiaj.

A zaczęło się to wczoraj, od ekscytującego poranka. Małżonek już o pierwszym świcie wybył do pracy, tak więc rano stanęłam przed trudnym zadaniem odprowadzenia Dziobalindy do przedszkola (tuż pod domem), Giganny do żłobka (3 stacje metra od domu), oraz siebie do pracy (11 stacji metra od domu) - a wszystko to przed 9:00. Tak więc wyruszyłam rano zaopatrzona w córki - sztuk 2, w wózek dziecięcy, plecak z laptopem służbowym, torbę na ramię oraz kawę w kubku termicznym, którą to kawę już na sam początek wylałam sobie niechcący do torby. Dalej było już tylko bardziej zabawnie i ekscytująco, tak więc gdy dotarłam w końcu do pracy, byłam wściekła, zgrzana i mokra od potu oraz od kawy. I - powiedzmy to otwarcie - zapewne śmierdziałam. Potem i kawą. I kortyzolem.

W pracy stan nerwowy nie tylko mnie nie opuścił, co jeszcze narastał. W mojej głowie zaczęły się piętrzyć wszystkie listy „do zrobienia” naraz. Co trzeba zrobić w firmie, co w domu, co dzisiaj, co za 5 dni (urodziny Dziobalindy!), co za tydzień...  Bo ja się bardzo przejmuję tym, co trzeba zrobić. Tak bardzo, że wręcz stwierdzono u mnie kiedyś cechy osobowości anankastycznej, hłe hłe... No więc, rozumiecie sami. Piętrzyło mi się to w głowie i chwiało, aż w końcu spadło i boleśnie potłukło mnie w najczulsze moje miejsce w ciele, czyli w mózg.

I wtedy przypomniałam sobie nagle o macierzy Eisenhowera*. Macierz owa wygląda tak:

Cały trik z macierzą polega na tym, żeby wszystkie rzeczy z listy „do zrobienia” włożyć sobie w odpowiednią ćwiartkę w macierzy i realnie przejmować się tylko tą pierwszą ćwiartką, czyli pilne/ważne. A resztą się nie zajmować zbyt gwałtownie, bo nie trzeba. Znamy się z macierzą już od lat kilku, ale wczoraj pierwszy raz wypróbowałam ją w praktyce. I tak kiedy jechałam po pracy odebrać dzieci z placówek (Małżonek hen daleko w Olsztynie nagrywał dla potomności...), rozlokowałam swoje listy „do zrobienia” w macierzy i wyszło mi, że w tym dniu w ćwiartce pilne/ważne znalazła się tylko jedna jedyna rzecz - zakup żwirku dla kota (w kuwecie była już jesień średniowiecza z tendencją do zimy). Który to żwirek zakupiłam niezwłocznie i z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku zluzowałam na resztę dnia.

I oto, co się dalej wydarzyło. Mianowicie nie wydarzyło się już nic. Resztę dnia spędziłam zupełnie spokojnie, bez stresu i ścisku mięśni wszelakich, który to ścisk jest niestety moim dużym problemem. Zrobiłam nawet parę rzeczy z innych ćwiartek, a potem Małżonek wrócił w końcu z Olsztyna i uraczyliśmy się winem gronowym („Niebo przejrzyste nade mną, wino gronowe we mnie”.). A dziś rano, stanąwszy po raz kolejny przed koniecznością odprowadzenia samotrzeć dzieci i dotarcia do pracy przed 9:00 - po prostu nie wzięłam kawy, dzięki czemu nie wylałam jej w torbie. I dotarłam do pracy spokojnie i znacznie mniej mokra i śmierdząca! Pełen sukces!

Zdaję sobie sprawę z tego, że to wszystko jest zupełnie proste. Większość ludzi nie zwala sobie wszystkiego na głowę, jak ja, tylko spokojnie ustala, co ważne, co nieważne, co pilne, co niepilne... Ale jeśli jest tam gdzieś jeszcze, zagubiona w Internecie, choć jedna duszyczka, która ma taki sam problem, jak ja - to jej właśnie rzucam na pomoc macierz Eisenhowera, niczem koło ratunkowe i wiadomość w butelce. Jest nadzieja dla Ciebie i dla mnie!

____

*Miał podobno powiedzieć Dwight Eisenhower, że rzeczy pilne rzadko są ważne, a ważne rzadko są pilne.