O tym, że warto się starać

Dużo się mówi, pisze o tym, żeby naszym dzieciom poświęcać czas i uwagę. Żeby nie krytykować, nie pouczać, a otworzyć się na ich potrzeby i emocje. Żeby dawać wsparcie, zamiast ocen. Żeby prawdziwie dla nich - być.

Czasami bywam przerażona tym, jak dużo wysiłku trzeba, żeby nie działać w utartym schemacie, nie reagować z automatu złością, lękiem, frustracją, tylko właśnie - otworzyć się, być. To wcale nie jest łatwe. Niekiedy wręcz - zwłaszcza po ciężkim dniu pracy, wieczorem, gdy się już na pysk pada ze zmęczenia, a tymczasem jedna córka płacze, bo zgubiła łyżeczkę, a druga krzyczy, że nie życzyła sobie pianki do kąpieli i że proszę mi zrobić kąpiel od nowa - no więc niekiedy to się wydaje poświęceniem ponad ludzkie siły. A nie daj Boże jeszcze się coś stłucze albo zepsuje. Albo zgubi. Albo inny problem wyrośnie. Człowiek ma ochotę urwać sobie głowę i pobić się nią do nieprzytomności, a tu trzeba jakoś zachować jako tako spokój i pamiętać o wrażliwości dziecięcej -  no ciężko bywa. Nie zawsze się to dobrze udaje.

Ale! Ale przychodzi taki moment, że się niespodziewanie dostaje w zamian ogromny prezent - wzajemność! I to potrafi uskrzydlać i aż pod niebiosa unosić.

Bo tak.

Wybierałyśmy się raz z Córkami do alergologa, prawie na drugi koniec miasta. W połowie drogi do metra zorientowałam się, że zapomniałam wziąć z domu dokumentu, bez którego wizyta nie ma kompletnie sensu. Oczy zaszły mi mgłą czerwoną i wszczęłam głośną samokrytykę: Zapomniałam! Zapomniałam tego dokumentu! Jak można być tak głupim, żeby zapomnieć, na Jowisza!

I wtedy nagle usłyszałam, jak Dziobalinda (6 l.), rzecze do mnie spokojnie: Wcale nie jesteś głupia. Po prostu zapomniałaś, to się zdarza. Wrócimy po to do domu i zdążymy do lekarza, zobaczysz, damy sobie radę.

Uspokoiłam się do razu. I pobiegłyśmy. I zdążyłyśmy! A w nagrodę zafundowałam nam frytki z keczupem i czekoladę, a co!

Albo też wczoraj. Godzina 21:00. Po sprzątaniu pokoju, pakowaniu plecaka do szkoły, szykowaniu ubrań na jutro, zjedzeniu kolacji, sprzątaniu kuchni, kąpieli,  a w międzyczasie kilku awanturach o tę zgubioną łyżeczkę etc. - w końcu siedzimy w łóżku i szykujemy się do czytania Piaskowego Wilka. I Giganna znowu zaczyna lament, bo ... I wymiękam. I mówię moim córkom: No more! Jestem zmęczona, padam na twarz, oczy mię bolą - i jak słyszę te krzyki, to zaczynam się stresować i już nie wytrzymię ani chwili dłużej!

I wtedy znów Dziobalinda ( 6 l.), cmoka mnie w policzek i mówi: Spokojnie, mamo.

I wiecie co? Uspokoiłam się.

Albo znowu - szarpię się z wózkiem, opornym zatrzaskiem czy inną przeszkodą życiową, a obok Giganna, ( 2 l.) krzyczy: Dasz radę, mamo! Dasz radę!

I daję radę. A Giganna bije mi brawo.

No i tak właśnie.

Ja nie twierdzę, ze to jakaś moja zasługa, takie cudne Córki. Takie mi się urodziły fajne, takie je pod opiekę dostałam. Ale staram się bardzo, żeby ich nie zepsuć. I mimo, że te starania zdają mi się czasem jakimś herkulesowym trudem - wiem, że starać się warto. Quod erat ad demonstrandum ;)