O Okruchach Dobra


Spontanicznie pojawiła mi się w głowie miniseria Okruchy Dobra. Jestem bowiem głęboko przekonana, że Dobro to nie tylko wielkie gesty i heroiczne czyny, ale także codzienne, drobne zdarzenia, uśmiechy, pomocna dłoń czy nawet powstrzymanie się od sarkastycznego komentarza. I wcale nie musimy mieć wielkich funduszy i sił Herkulesa, każdy z nas może pomnożyć trochę Dobra codziennie. Ja wciąż widzę dużo Dobra, mimo trudności, tragedii, smutku, szukam tego Dobra i znajduję. A Dobro jak plastikowe torebki - tu mały kawałek, tam mały kawałek, i zaraz się zbiera wieeeeelka góraaaa.
Z plasitku staram się rezygnować już od jakiegoś czasu, a tymczasem wrzucam mój poranny okruch.

Mam teraz pracujący weekend (zjazd egzaminacyjny na uczelni) i zaczynamy od 8:00 rano. Uprawiam więc o świcie znaną chyba wszystkim dyscyplinę olimpijską „bieg przez śnieg do autobusu”. Takoż dziś biegłam przez zaspy do autobusu, który już stał na przystanku od jakiegoś czasu, a ja wiedziałam, że moje szanse są nikłe.
Wiemy, jak to zazwyczaj się kończy, prawda? Autobus odjeżdża z piskiem opon, a ja zostaję z zadyszką i poczuciem, że moje zasoby sił żywotnych są rówie liczne jak stawy kolanowe ameby. I dziś już także zaczynałam widzieć oczyma wyobraźni taki rozwój wypadków, gdy zobaczyłam (oczami fizycznymi) jak autobus zamyka drzwi. Ale nie. Uwaga. Zamknął drzwi, ale nie odjechał, tylko otworzył ostatnie drzwi i czekał na mnie. Czekał! Wpadłam do autobusu zdyszana, i mimo że byłam już gotowa płuca wypluwać razem z kawą (co ją ze sobą zawsze targam w termosie), to jeszcze przeturlałam się na początek autubusu, do kierowcy, i ze spienionych warg wydarłam* „Dziękuję, że pan na mnie poczekał”. A kierowca odpowiedział spokojnie „Proszę bardzo.” I pojechaliśmy. Może to mało, pomyślicie, może to nic nie znaczy, bo przecież tak powinno być zawsze. Ale gdyby ten kierowca nie zaczekał, co tak często się zdarza, to zostałabym tam, w tym śniegu, zła, zdyszana, spóźniona, i ten dzień miałby dla mnie gorzki smak od początku. Tymczasem on zaczekał, a ja dotarłam do pracy na czas, spokojna, z uśmiechem, i z energią, żeby po 3 latach milczenia napisać coś do Was, bo tęsknota okazała się silniejsza niż wszystko inne. Dla mnie to jest realne Dobro i ja to Dobro doceniam, pielęgnuję i do Was przesyłam. ________________________________________________ *tak, tak tak, to jest cytat z Magdaleny Samozwaniec

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stridor dentium Synafiae

To nie jest śmieszne, kiedy ktoś wkłada ci ręce w majtki, nawet jeśli sprytnie podszył się pod fachowca od naprawiania windy. To nie jest zabawne, kiedy ktoś cię gwałci, upokarza, traktuje jak przedmiot, nawet jeśli jest twoim "szefem", a ty sprzątasz jego mieszkanie. To nie jest nieistotne, że po tym, jak tracisz ukochaną osobę, ktoś bez szacunku traktuje jej ciało, nawet  jeśli to ciało jest już martwe. To nie jest bez znaczenia, czy w rodzinnym grobie chowasz szczątki sowich bliskich, czy kogoś innego, nawet jeśli pogrzeb odbywa się na koszt państwa. To nie jest kwestia polityki. To nie jest kwestia wolności słowa. To nie jest kwestia poczucia humoru. To są ludzie - może ich nie widzimy, kiedy rozmawiamy na ich temat, może nie zgadzamy się z ich poglądami, ale to nadal są ludzie żyjący tuż obok nas. Ludzie, którym my wtykamy paluchy w ich intymność, w ich traumy, w ich cierpienie, w ich godność - bo cenimy sobie przecież swoje prawo do swobody wypowiedzi i pogląd
Czytaj więcej

Zagadka

Dziobalinda bierze udział w przedszkolnym przedstawieniu "Na straganie w dzień targowy". Ponieważ nie ma oddzielnej roli, mówi tekst w chórku z całą grupą, panie poprosiły, aby zrobić jej kostium warzywa, które nie występuje w wierszu. Zrobiłam kostium. Zielony cały. Jak myślicie, jakim warzywem jest Dziobalinda?
Czytaj więcej

O muzyce do przyjaciół ateistów

Zafundowaliśmy sobie z M. jedną z tych naszych korespondencyjnych rozmów trwających tygodniami, gdzie sobie ciosamy kołki na głowie i pierze drzemy tylko po to, żeby w końcu dojść do wniosku, że nie było o co. No a awantura się zrobiła o pytanie zasadnicze czyli „po co wierzysz?”. Po co? A bo ja wiem? To jakby pytać - po co kochasz swojego męża? No kocham po prostu. W toku tej naszej rozmowy powoli zaczęło do mnie docierać, że czegokolwiek o swojej wierze nie napiszę, to nie będzie dla M. zrozumiałe - i to nie ma nic wspólnego z wolą zrozumienia. Tego się nie da zrozumieć i tyle. To jak z tą legendą miejską o pani, co poproszona przez helpdesk o podanie hasła odrzekła : „pięć gwiazdek, widziałam jak kolega wpisywał”. Bo to w istocie tak wygląda z boku, pamiętam sama – widzi się tylko pięć gwiazdek. Gdy widzi się sam zewnętrzny rytuał, to ten rytuał jawi się jako przyczyna i cel jednocześnie, wszystko się do tego rytuału sprowadza. „Wierzysz, bo przeczytałaś coś w Biblii” pisze mi
Czytaj więcej