O muzyce do przyjaciół ateistów

Zafundowaliśmy sobie z M. jedną z tych naszych korespondencyjnych rozmów trwających tygodniami, gdzie sobie ciosamy kołki na głowie i pierze drzemy tylko po to, żeby w końcu dojść do wniosku, że nie było o co. No a awantura się zrobiła o pytanie zasadnicze czyli „po co wierzysz?”.
Po co? A bo ja wiem? To jakby pytać - po co kochasz swojego męża? No kocham po prostu.
W toku tej naszej rozmowy powoli zaczęło do mnie docierać, że czegokolwiek o swojej wierze nie napiszę, to nie będzie dla M. zrozumiałe - i to nie ma nic wspólnego z wolą zrozumienia. Tego się nie da zrozumieć i tyle. To jak z tą legendą miejską o pani, co poproszona przez helpdesk o podanie hasła odrzekła : „pięć gwiazdek, widziałam jak kolega wpisywał”.
Bo to w istocie tak wygląda z boku, pamiętam sama – widzi się tylko pięć gwiazdek. Gdy widzi się sam zewnętrzny rytuał, to ten rytuał jawi się jako przyczyna i cel jednocześnie, wszystko się do tego rytuału sprowadza. „Wierzysz, bo przeczytałaś coś w Biblii” pisze mi M., a ja mu na to, że skądże znowu, Biblię to ja zaczęłam czytać dopiero po tym, jak uwierzyłam. Ale gdy jeszcze byłam „po drugiej stronie barykady” to też myślałam, że to Biblia jest dla wierzących źródłem wiary. Podzielałam pogląd mojego dziadka, że wierzący to są ludzie, którzy nie są w stanie myśleć samodzielnie i dlatego wolą, żeby ktoś to robił za nich. Że dostają w kościele taki karteluszek z listą rzeczy, które mają robić, i tak to robią bezmyślnie bo „proboszcz kazał”. Roli Boga w tym wszystkim nie mogłam sobie w ogóle wyobrazić, no bo skoro Boga nie ma…
Jak to się stało, że zamiast pięciu gwiazdek zobaczyłam hasło – nie wiem. To znaczy wiem, jak je zobaczyłam, ale nie wiem dlaczego i nie spodziewam się, że ktoś niewierzący to moje świadectwo weźmie poważnie – bo niby czemu miałby to robić? Skoro Boga nie ma…
Ale do rzeczy, bo zmierzam ku konkluzji. Odkąd to hasło mam, to percepcja mi się zmieniła zupełnie.
I teraz widzę to tak. Wiara jest jak muzyka. Ta muzyka gra nam gdzieś w duszy, ale żeby ją wyrazić, to trzeba mieć jakiś instrument. I teraz rolę tego instrumentu zazwyczaj pełni religia. Łatwo jest ulec złudzeniu, że żeby zagrać to wystarczy się nauczyć grac na instrumencie. Ale co z tego, że znasz nuty i akordy, skoro nie wiesz, co grać? To nie akordy i nie nuty, to nie instrument sam jest źródłem muzyki, ona się rodzi w ludzkiej duszy. Tę muzykę ludzie próbują wygrywać na różnych instrumentach, na jednych to wychodzi lepiej niż na innych . Ciągle musimy te instrumenty ulepszać, poprawiać, modyfikować – żeby się na nich dało dobrze grać. Bo w tym wszystkim chodzi o muzykę właśnie, nie o instrument. Zamiast się skupiać na tym, czy to musi być gitara, zamiast z góry odrzucać tych, co grają na skrzypcach, to trzeba posłuchać co się gra – i jeśli gra się to samo, to nie ma co się spierać o sam instrument.
No ale są tacy, co grają fałszywie. I tu się rodzi pokusa, żeby o ten fałsz znowu oskarżać sam instrument. Może tak jest w istocie, że się czasem na fujarce dobrze zagrać nie da, ale to nie znaczy, że tylko jeden jedyny instrument może dać możliwość zagrania poprawnie. No a już w ogóle z punktu widzenia grającego nieporozumieniem jest zakazywać samej muzyki dlatego, że ktoś fałszuje. I np. spalić wszystkie instrumenty, w nadziei, że jak ich nie będzie, to i muzyki nie będzie, bo ona sama w sobie nie istnieje, a jedynie w instrumencie. Tymczasem z instrumentem czy bez, ona gra nadal.
My grający gramy, jak umiemy, bo słyszymy tę muzykę w sobie. I oczywiście nie jest wykluczone, że ta muzyka jest tylko wytworem naszej wyobraźni. Niemniej jednak gra nam ona w duszach zbiorowo, jedna wspólna melodia, i jesteśmy przekonani (choć nie mamy na to dowodów), że ta melodia jest czymś wspólnym wszystkim ludziom i całemu światu, że jest sensem naszego istnienia. Dlatego bardzo boleśnie odczuwamy, gdy ktoś tę melodię zafałszuje. Bo z tego fałszu się rodzą koszmarne konsekwencje. Ale mimo to gramy, choć niektórzy fałszują, choć niektórzy nie słyszą, choć tak ciężko jest się zestroić, to gramy twardo, bo to jest sensem naszego życia.
I to Wam, drodzy przyjaciele ateiści, chciałam powiedzieć. To my gramy sami, nie nasze instrumenty, nie nasze nuty i akordy. To z nas ta muzyka wypływa, a my z kolei wierzymy, że w nas gra ktoś większy od nas samych.