Teatrzyk Radykalny Szparag przedstawia: Muzyka Toaletowa

Dramatis Personae:
Sykofanta
AZ.
Kiedro
AM.
Synafia

AZ. A bo teraz jak te urzędniczki się wprowadziły, to kibel przestał być miejscem bezpiecznym.
AM. Tak, bo one tam wchodzą i sikają! I to wszystko słychać!
Sykofanta: A w Japonii mają kible grające. Żeby nie było słychać, co robisz, kibel Ci puszcza melodię w trakcie.
Kiedro: Serio? I co one grają, te kible?
Sykofanta: Wszystko, co chcesz! Może nawet V Symfonię Beethovena grać!
Kiedro i Sykofanta: Na na na naaaaa, na na na naaaa!
Sykofanta: To świetny utwór na zatwardzenie!
Synafia: A na biegunkę? A na biegunkę to „Taniec z Szablami” Chaczaturiana!


He kurtine!

Komentarze

  1. Luca31 sie 2010, 18:28:00

    Czytałam kiedyś coś, co pisała Japonka i ona tam napisała, że to wielki wstyd, kiedy ktoś usłyszy, jak kobieta robi siusiu. I korzystając z toalety w biurze cały czas spuszczała wodę, żeby zagłuszyć inne dźwięki. A teraz proszę, muzyczka.

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy31 sie 2010, 21:30:00

    @ Luca

    Bo Ty tę samą książkę czytałaś, co Synafia i ja swego czasu: Z pokorą i uniżeniem Amelie Nothomb. :D I to nie była Japonka, tylko Belgijka wychowana w Japonii.

    OdpowiedzUsuń
  3. Fiolka1 wrz 2010, 11:51:00

    A ja to słyszałam, że jeszcze mają do wyboru różne opcje podmywania. Tak zamiast papieru.
    I jeszcze woreczki do załatwiania się w aucie.
    I jeszcze koszulki instant. Zalewasz wrzątkiem i jest.

    Hm.

    OdpowiedzUsuń
  4. synafia1 wrz 2010, 11:59:00

    @ Luca i Sykofanta: Takoż właśnie.

    @ Fiolka: O podmywaniu to wiem. Ale koszulki instant?? Możesz coś więcej na ten temat? :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Fiolka1 wrz 2010, 12:05:00

    Filmik jakiś kiedyś widziałam. Próbowałam na jótjóbie szukać przed chwilą, ale nie ma. Może dlatego, że to było w czasach, kiedy jótjób jeszcze nie istniał.

    OdpowiedzUsuń
  6. synafia1 wrz 2010, 12:07:00

    Ale czy to koszulki były typu t-shirt?

    OdpowiedzUsuń
  7. Dalej Fiolka (bo mi sie dodało za szybko)1 wrz 2010, 12:08:00

    Więc na filmiku była żółta miednica, w miednicy biała kosteczka (może miała nawet kształt koszulki, nie pamiętam). Wtem! W kadrze pojawia się ręka dzierżąca czajnik elektryczny i parującą wodą zaczyna podlewać kosteczkę.
    Kosteczka pęcznieje.
    Pęcznieje.
    I zamienia się w bawełnianą koszulkę gotową do noszenia.

    Voila.

    OdpowiedzUsuń
  8. Fiolka1 wrz 2010, 12:10:00

    Zaiste. Tisirt jak nic.

    OdpowiedzUsuń
  9. synafia1 wrz 2010, 12:11:00

    Wow! Rewelacja:) Potwierdza się jednak moje podejrzenie, że Japończycy są gdzieś pomiędzy ludźmi a wyższą, niebezpieczną formą inteligencji ;)

    OdpowiedzUsuń
  10. Fiolka1 wrz 2010, 12:25:00

    Prawda?
    Może dlatego nie zawsze rozumiem sens ich teleturniejów oraz zamiłowanie do peruk i klejów powiększających oczy.

    OdpowiedzUsuń
  11. dahoovka2 wrz 2010, 14:31:00

    Ja miałam taki ręczniczek instant!
    Mała kosteczka, a jak się zalewa wodą, to rośnie i robi się normalnych rozmairów. Znaczy normalnych - ręcznika do rąk.
    Z Kubusiem P. był :)

    OdpowiedzUsuń
  12. synafia2 wrz 2010, 14:34:00

    Rewelacja :) A jak się "używał" - tak samo jak normalny? I czy był jedno - czy wielokrotnego użytku?

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stridor dentium Synafiae

To nie jest śmieszne, kiedy ktoś wkłada ci ręce w majtki, nawet jeśli sprytnie podszył się pod fachowca od naprawiania windy. To nie jest zabawne, kiedy ktoś cię gwałci, upokarza, traktuje jak przedmiot, nawet jeśli jest twoim "szefem", a ty sprzątasz jego mieszkanie. To nie jest nieistotne, że po tym, jak tracisz ukochaną osobę, ktoś bez szacunku traktuje jej ciało, nawet  jeśli to ciało jest już martwe. To nie jest bez znaczenia, czy w rodzinnym grobie chowasz szczątki sowich bliskich, czy kogoś innego, nawet jeśli pogrzeb odbywa się na koszt państwa. To nie jest kwestia polityki. To nie jest kwestia wolności słowa. To nie jest kwestia poczucia humoru. To są ludzie - może ich nie widzimy, kiedy rozmawiamy na ich temat, może nie zgadzamy się z ich poglądami, ale to nadal są ludzie żyjący tuż obok nas. Ludzie, którym my wtykamy paluchy w ich intymność, w ich traumy, w ich cierpienie, w ich godność - bo cenimy sobie przecież swoje prawo do swobody wypowiedzi i pogląd
Czytaj więcej

Zagadka

Dziobalinda bierze udział w przedszkolnym przedstawieniu "Na straganie w dzień targowy". Ponieważ nie ma oddzielnej roli, mówi tekst w chórku z całą grupą, panie poprosiły, aby zrobić jej kostium warzywa, które nie występuje w wierszu. Zrobiłam kostium. Zielony cały. Jak myślicie, jakim warzywem jest Dziobalinda?
Czytaj więcej

O muzyce do przyjaciół ateistów

Zafundowaliśmy sobie z M. jedną z tych naszych korespondencyjnych rozmów trwających tygodniami, gdzie sobie ciosamy kołki na głowie i pierze drzemy tylko po to, żeby w końcu dojść do wniosku, że nie było o co. No a awantura się zrobiła o pytanie zasadnicze czyli „po co wierzysz?”. Po co? A bo ja wiem? To jakby pytać - po co kochasz swojego męża? No kocham po prostu. W toku tej naszej rozmowy powoli zaczęło do mnie docierać, że czegokolwiek o swojej wierze nie napiszę, to nie będzie dla M. zrozumiałe - i to nie ma nic wspólnego z wolą zrozumienia. Tego się nie da zrozumieć i tyle. To jak z tą legendą miejską o pani, co poproszona przez helpdesk o podanie hasła odrzekła : „pięć gwiazdek, widziałam jak kolega wpisywał”. Bo to w istocie tak wygląda z boku, pamiętam sama – widzi się tylko pięć gwiazdek. Gdy widzi się sam zewnętrzny rytuał, to ten rytuał jawi się jako przyczyna i cel jednocześnie, wszystko się do tego rytuału sprowadza. „Wierzysz, bo przeczytałaś coś w Biblii” pisze mi
Czytaj więcej