We are on a break.

No i chyba w końcu popsułam. Się. Sama. 

Działam niesprawnie i kolizyjnie. Rzężę i buczę, po kilka razy gasnę przy odpalaniu silnika, spalam za dużo paliwa i szybko muszę zjeżdżać na pobocze, na postój, a i postój niewiele mi daje. Nie do końca to sobie uświadamiałam, ale chyba zatarłam silnik, albo i gumę złapałam gdzieś po drodze. No i co.  

No i ta część mnie, co to zawsze chce być hop do przodu, już w blokach startowych, już szykuje się do rozwiązywania problemu, do szybkiej akcji naprawczej, gdyż albowiem przecież. Nie można stać tak sobie na poboczu i dymić. 

Ale ale, ta kobieta, co ma 30 lat i dwoje dzieci, i cienie pod oczami, i o dziwo jest mną, otóż ta kobieta właśnie usiadła sobie na poboczu, głowę oparła na kolanach i powiedziała – whatever. Się posiedzi. Się pogapi się przed siebie. Nic się robić nie będzie. Tylko czekać, aż samo wszystko wróci do normy.

A ja czuję, że trzeba tej kobiety posłuchać. Że tym razem – niewiarygodne! – to ona ma rację.

Siądę i poczekam. Się naprawi się.