W drodze

Lubię nasze córki.

Kocham je, rzecz jasna, ale oprócz tego, że je kocham, to je zwyczajnie bardzo lubię. Gdyż bardzo fajnymi ludźmi są. Małymi, owszem. I fajnymi.

Gdy myślę o życiu jako o wędrówce, to Dziobalinda i Giganna nie są w tej wędrówce bagażami, jakie niesiemy z Małżonkiem na plecach, nie są też żadnym zadaniem ani misją do wykonania. Są naszymi towarzyszkami w drodze. Póki są małe, owszem, potrzebują, żebyśmy je podczas wędrowania wspierali - najpierw nieśli, potem już tylko podali rękę czy przenieśli przez trudniejszy odcinek. Możemy dzielić się nimi tym, czego sami już doświadczyliśmy i nauczyliśmy się, kiedy jeszcze wędrowaliśmy bez nich. Ale że teraz wciąż idziemy, tylko już we czwórkę, to wciąż uczymy się w trasie - po prostu w większym gronie. W tej perspektywie myślę o sobie jako o przewodniku górskim - mam większe doświadczenie, co nie znaczy, że wiem już wszystko i mogę przestać być czujna. Tym bardziej, że od mojej czujności zależy już nie tylko moje bezpieczeństwo.

Dobrze się wędruje w tym gronie. Gdy poznałam M. (wówczas jeszcze nie przypuszczając, że kiedyś będę nazywać go Mężem), a dokładnie gdy pierwszy raz usłyszałam jego głos, poczułam, że otwierają się we mnie jakieś drzwi do miejsca, w którym oboje znaliśmy się od zawsze. Mam wrażenie, że odkąd wędrujemy razem, idziemy właściwym szlakiem. Szlakiem, którego szukałam od dawna.

Gdy urodziła się Dziobalinda, przesłała mi pierwsze, figlarne i bardzo wesołe spojrzenie. Nawet kiedy była jeszcze niemowlakiem, nie miałam poczucia, że „opiekuję się dzieckiem”, ale po prostu „żyję z dzieckiem”. Kiedy Dziobalinda skończyła 3 lata i była już w stanie siedzieć w miarę spokojnie przy stoliku, zaczęłyśmy sobie czasem we dwie wychodzić na kawę. Siedziałyśmy - ja przy kawie, Dziobalinda przy soku - i nie miałam potrzeby dzwonić po koleżankę do towarzystwa. Już byłam w bardzo dobrym towarzystwie.

Giganna tuż po urodzeniu spojrzała na mnie tak poważnie i przenikliwie, że aż zabrakło mi tchu. Odkąd jest z nami, mam wrażenie, że obie nasze córki mają mnie czegoś nauczyć o życiu, ale Giganna ma mnie jednocześnie nauczyć czegoś więcej o mnie samej. O ile Dziobalinda jest dla mnie wyzwaniem przez to, jak różne jesteśmy, o tyle Giganna jest wyzwaniem przez to, jak (przynajmniej teraz tak to widzę) jesteśmy podobne. Tak samo jednak z Giganną, jak z Dziobalindą, czuję, że żyjemy razem i że, pomijając codzienne trudności, życie to jest bardzo sycące. Czasami zostajemy w domu tylko we dwie, i jeśli uda mi się nie spinać i nie myśleć o obowiązkach - wspólnie nic nie robimy i uczucie zwykłego bycia razem sprawia mi ogromną radość.

Nie znaczy to, że moją codzienność wypełnia jakiś błogostan. Po prawdzie jest zupełnie na odwrót. To nasze wspólne wędrowanie pełne jest trudności - tych zewnętrznych, i tych wewnętrznych też. Na drodze ciągle coś wyskakuje, a nam samym szwankuje sprzęt, mapy i nerwy. To ostatnie zwłaszcza, bo wszyscy w naszej rodzinie należą do gatunku ludzi raczej wybuchowych. Bywa więc ciężko, bywa i ostro, i czasem każdy z nas ma ochotę rzucić się na ziemię i powiedzieć, że dalej nie idzie.

Idziemy jednak. A ja staram się pamiętać, że ta wspólna wędrówka nie jest dana na zawsze. Że nasze córki kiedyś od nas odłączą, pójdą już samodzielnie - pewnie je będziemy widzieć gdzieś przed nami, czasem się może spotkamy na jakimś postoju. Mam nadzieję, że nadal będziemy się tak po prostu lubić. Mam też nadzieję, że my we dwoje, Małżonek i ja, będziemy iść wspólnie najdłużej, jak się da. Ale jak długo? Tego nie wiem i nawet nie chcę się nad tym zastanawiać. Łapię spokojniejszy oddech i cieszę się, że tu i teraz jesteśmy razem.