O "pożytkach" z wiary

Dziobalinda po operacji ma się już dobrze, a zatem – rodzinna wycieczka. Weekend z rodziną zaowocował istotnym pytaniem ze strony Dziobalindy. I tak oto niespodziewanie i bez przygotowania po raz pierwszy szczerze porozmawiałam z moją sześcioletnią córką o czymś bardzo w moim życiu poważnym, czyli o rozwodzie moich rodziców.

Nie była to dla mnie rozmowa łatwa. Chociaż gdy rodzice się rozstali, byłam już prawie dorosła, przeżyłam to bardzo mocno. I mimo że teraz jestem już sama rodzicem, więcej rozumiem i więcej umiem własnym rodzicom wybaczyć, nic nie poradzę na to, że gdzieś w środku już na zawsze będę mieć bliznę po tym amputowanym z mojego życia czymś, co pewnie nie było najlepszym na świecie małżeństwem,  dla mnie jednak było najlepszą na świecie rodziną. 

Nawet stare blizny bolą i szarpią czasem, i mnie dziś szarpnęło trochę. A z tym szarpnięciem przyszedł i strach. Bo jak starać się budować coś trwałego, gdy się już raz przeszło przez małe trzęsienie ziemi? A przecież te trzęsienia przychodzą wokół, dalej i bliżej, czy tego chcemy czy nie. Czasem po prostu - nie wychodzi. Tak jak nie wyszło moim rodzicom. I rodzicom mojego męża. Jak z takim bagażem iść w życie i zachować nadzieję, że z nami będzie inaczej? Czy nie jesteśmy z góry skazani na porażkę? I czy w takim razie nie jesteśmy z góry winni wobec naszych dzieci?

Trwoga. A jak trwoga, to do Boga, mówi porzekadło. I to właśnie robię. To znaczy Biblię otwieram, na chybił trafił. I trafiam na list św. Pawła do Filipian, rozdział 3. I czytam między innymi tak:

"Bracia, ja o sobie samym nie myślę, że pochwyciłem, ale jedno czynię: zapominając o tym, co za mną, i zdążając do tego, co przede mną, zmierzam do celu, do nagrody w górze, do której zostałem powołany przez Boga w Chrystusie Jezusie."

Wiem, że z boku życie w wierze może wyglądać jak niepotrzebne nakładanie na siebie ograniczeń i więzów. Dla mnie jednak jest źródłem nadziei na to, że z tego, co mnie ogranicza i więzi - mogę się uwolnić.  Z dawnych zranień i z obecnych strachów.  To, co za mną, nie jest moim przeznaczeniem. Przeznaczeniem jest to, do czego jestem powołana w przyszłości. Choć jeszcze nie wiem, co to jest.

A jeszcze wcześniej w tym samy liście stoją takie słowa:

"I znaleźć się w nim, nie mając własnej sprawiedliwości, opartej na zakonie, lecz tę, która się wywodzi z wiary w Chrystusa, sprawiedliwość z Boga, na podstawie wiary."

Wiem, że nikt z nas nie jest w stanie być doskonały tu, na ziemi. Błądzimy czasem wszyscy, wierzący i niewierzący. Kościół to jest wspólnota grzeszników, a nie elitarny lub golfowy. I ostatnimi będą ci, którym się wydaje, że są pierwsi. Wiara nie może być źródłem poczucia wyższości - przeciwnie. Wiara ma być soczewką, która pozwala nam swoje błędy dostrzegać. Ale i liną, rzuconą tonącemu - nadzieją, że nie ma takiego upadku, z którego nie można się podnieść. Dla mnie jest drogą do tego, by przezwyciężać swoje słabości, naprawiać swoje błędy, zabliźniać swoje rany i jak najmniej zranień innym fundować. I chociaż wiem, że to wszystko po ludzku jest trudne ogromnie, mam nadzieję,  że wytrwam. Takie „pożytki” z wiary.