Z dziejów luksusu

Doświadczenia życiowe ostatnich kilku tygodni pouczyły mię na tyle, bym się ośmieliła sama sobie ustanowić prawo JakieśTamKuPrzestrodze, o brzmieniu następującym: Im więcej się wściekasz, lamentujesz, drzesz włos i pierze, palpitujesz, w tym lepszej sytuacji życiowej się znajdujesz. To następnym razem, jak mi przyjdzie palpitować i lamentować, to sobie sama wyjdę ze ściany ("i wtedy ze ściany wychodzi pan Osthoff i mówi nie nie nie!" - mawiał pan dr. S. na zajęciach z gramatyki historycznej greckiej) i powiem "O! Widzę że się pani hrabinie w zadku od nadmiaru luksusu poprzewracało! Fantastycznie!"

Bo tak - jak już życie zasunie w szczenę lekkiego prawego sierpowego, to się jest na tyle zdziwionym, że się nie zdąży nawet zakląć. A potem to się nie siedzi na dupie i nie czeka na kolejny cios, tylko się wstaje i w zależności od okoliczności albo trzeba zrobić unik, albo sparować, albo kontratakować, jeśli kto się odważy.

Chwilowo mamy z życiem taki mały, towarzyski sparing. Tu lekko w szczenę, tam lekko w żebro, ale to tak na razie pieszczotliwie, żartobliwie, żeby się podroczyć, może nastraszyć, "zaraz wyrządzę ci coś, co skurczy ci jaja do wielkości rodzynek, albo i nie wyrządzę". Tyle, że ja nie mam jaj chyba. Albo może właśnie o to chodzi, że jak już mi się skurczą, to przynajmniej będę wiedziała, że je mam? Bo nie skurczy się wszakże niebyt, nieprawdaż. Tak czy owak do sprawy należy podejść zadaniowo i metafizycznie zarazem. Damy sobie radę lepiej lub gorzej. Oby lepiej. A jeśli gorzej, to hu kres w sumie. Wszak i tak zginiemy w zupie.

Ale żeby mi było weselej, to se psychodeliczne maki zaaplikowałam. I pójdę słuchać Alone, bo w sumie jestem w nastroju, to jak się nasłucham, to zrecenzuję. Na razie zaś spożywam wiśnie mrożone. Strasznie drogie te wiśnie. Straszny syf mają w tej Victorii. Kasza niedogotowana.