Michael Sowa

Dziobalinda ma fazę na sowy, toteż spędziłyśmy urocze popołudnie popijając kawę (si, si, zbożową - wspólna kawa to nasz rodzinny rytuał) i szukając w necie sów (złe matki pokazują niespełna trzylatkom internet, someone call the cops). Wśród licznych sów znalazłyśmy Michaela Sowę, który urzekł mnie dogłębnie wizją kiszonych ogórków zatrzymujących swój słoik na ulicy, by przepuścić biegnące kartofle.

Dzielę się zatem Sową, bo taka właśnie jestem hojna, ajuści!











Komentarze

  1. Anonimowy20 lut 2011, 23:59:00

    Urzekające. I słoik, i kartofelki, i kot, i przelatujące pingwiny. Dziękuję :-)

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy22 lut 2011, 13:16:00

    mi też się bardzo podoba....w szczególności ta gruszko-żarówka świetnie prezentowałaby się na naszej filetowej ścianie u wezgłowia łóżka (chętnie przyjmiemy taki prezent na parapetówie, jeśli będzie, rzecz jasna, w oryginale ;)

    Tamburynka specjalista ds. późnego kwitnienia krokusów

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Stridor dentium Synafiae

To nie jest śmieszne, kiedy ktoś wkłada ci ręce w majtki, nawet jeśli sprytnie podszył się pod fachowca od naprawiania windy. To nie jest zabawne, kiedy ktoś cię gwałci, upokarza, traktuje jak przedmiot, nawet jeśli jest twoim "szefem", a ty sprzątasz jego mieszkanie. To nie jest nieistotne, że po tym, jak tracisz ukochaną osobę, ktoś bez szacunku traktuje jej ciało, nawet  jeśli to ciało jest już martwe. To nie jest bez znaczenia, czy w rodzinnym grobie chowasz szczątki sowich bliskich, czy kogoś innego, nawet jeśli pogrzeb odbywa się na koszt państwa. To nie jest kwestia polityki. To nie jest kwestia wolności słowa. To nie jest kwestia poczucia humoru. To są ludzie - może ich nie widzimy, kiedy rozmawiamy na ich temat, może nie zgadzamy się z ich poglądami, ale to nadal są ludzie żyjący tuż obok nas. Ludzie, którym my wtykamy paluchy w ich intymność, w ich traumy, w ich cierpienie, w ich godność - bo cenimy sobie przecież swoje prawo do swobody wypowiedzi i pogląd
Czytaj więcej

Czworo ludzi dwie historie

Historia nr 1. Mój przyjaciel jest w związku ze swoim chłopakiem już prawie 10 lat. W końcu udało im się kupić mieszkanie, wykańczają je i czekają, aż będą mogli w nim razem zamieszkać. Obydwaj pracują. Płacą podatki. Uiszczają wszelkie stosowne składki i opłaty. Owszem, nie będą mieć dzieci - bo nie jest to biologicznie możliwe i oni to przecież wiedzą. Każdy z nich jednak daje z siebie coś innego - swoim bliskim, przyjaciołom, ba, nawet tzw. społeczeństwu. Historia nr 2. Moja znajoma jest w związku ze swoim chłopakiem ponad 10 lat. Mają dwoje dzieci. Dwa mieszkania. Dwie wysokie pensje. Zatrudnioną na stałe nianię, którą po odchowaniu dzieci planują zatrzymać jako gosposię. Nie mają ślubu. Znajoma mówi, że jej się to nie opłaca - teraz startuje do przedszkola jako samotna matka i ma dzięki temu pierwszeństwo przed innymi. Ponadto rozlicza się z fiskusem jako samotna matka, co daje jej fajne, bardzo duże zwroty podatku. Znajoma nie planuje więc ślubu, bo jej się to finansowo ni
Czytaj więcej