Jak zostać poetą

Swojego czasu pasjonowaliśmy się z Tomaszem poezją, zwłaszcza twórczością współczesnych młodych poetów polskich. Ba! Wybraliśmy się nawet na Noc Poetów, gdzie w kilkuosobowej grupie (serdeczne szalom dla starych znajomych z Leszcza) wykonaliśmy liryczny performance – zaprezentowaliśmy gustowne haiku wraz z użyciem rekwizytów:


„Hercules furens
porozrzucał parówki,
o, no to trudno!”

I rzuciliśmy w publiczność prawdziwymi, świeżutkimi parówkami.

Konkursu na wiersz nie wygraliśmy, parówek nie zjedliśmy, mogliśmy się więc poczuć jak prawdziwy artyści – głodni i niedocenieni. Niedosyt jednak pozostał.

Lecz oto nastał dzień szczęśliwy. Dziś, dzięki Irenie, której również serdeczne szalom i stokrotne dzięki, odkryłam sposób na to, jak szybko i bezboleśnie stać się prawdziwym poetą.

Wystarczy wejść tutaj: http://bach.ipipan.waw.pl/~nathell/poeta/

Mi wyszło następująco:

„kotwica

krzyczy
w nieskończoności
bez sensu

zresztą nicość

śpiewa
słyszałem posłańca”


Irena za to odkryła piękną frazę „mętna pleśń mroku zniszczyła życie jak gwiazda”.

Polecam gorąco. Od teraz każdy z nas może poczuć się mroczny, wrażliwy, pełen wyrazu i twórczego żaru. Zróbmy wrażenie na mężu, żonie, współpracownikach, szefach, na Duninie-Wąsowiczu i na Nocy Poetów. Do dzieła!

A że w bardzo poetyczny nastrój wpadłam, to jeszcze na koniec dla Was, moi mili, słynny poemat Danki Filipak (M.Musierowicz, „Szósta klepka”):

Alienacja

Po suchych trupkach iluzyjnych begonii
Szeleszcząc stopami w zgasłych motylach
Idę
Mijając rumowisko moich uczuć
Wdychając bezskutecznie zetlałe zapachy
Przeminionych lat i kwitnień
Żegnaj mi życie, brudna czerni i kałużo,
Tego to już naprawdę za dużo!