Sorry Boys

Dałam się w końcu namówić– zhandlowałam dziecię babci i wybrałam się na koncert Sorry Boys. Zespół podobał mi się od początku, uważam że ma duży potencjał, a głównym atutem jest zdecydowanie Iza Komoszyńska na wokalu – robi z głosem tak fajne rzeczy, jakich dawno w polskiej muzyce nie słyszałam (przy czym nie od rzeczy będzie wspomnieć o bardzo pozytywnych wrażeniach wizualno-estetycznych, jakich rzeczona Iza dostarcza). Wybrałam się więc z nadzieją na miły wieczór. I otóż co się okazuje, zespół Sorry Boys w wersji studyjnej jest fajny, ale na żywo jest po prostu –sit venia verbo – zajebisty. Koncert był w wersji unplugged, byli goście mile me ucho łechcący, bo i saksofon był, który jest moim absolutnie ulubionym instrumentem dętym (choć co poniektórzy uważają saksofon za pretensjonalny, tym zaś mówię - wybaczam, bo nie wiecie co czynicie), i był sitar, który to instrument już w ogóle w lekką ekstazę mnie wprawia. Koncert rewelacyjny, w czym ogromny udział miało naprawdę dobre nagłośnienie, co się rzadko zdarza, a było to w Centrum Promocji Kultury na ul. Podskarbińskiej, zapamiętajcie – najlepsze nagłośnienie w Wwie. Bardzo jestem ukontentowana i bardzo czekam na płytę, bo mają w końcu nagrywać podobno.

Tutaj trochę reklamy z wszechmocnego youtuba - niestety zupełnie nie oddającej możliwości wokalnych Izy i w ogóle możliwości zespołu. Ale tylko to się nadawało. A ja lecę do mego dziecięcia nakrapianego na czerwono, bo życie małego alergika pełne jest porażających niespodzianek – ot, budzisz się któregoś dnia i wyglądasz jak „Japoński Mostek – 1899” Moneta. A słowa wychodzące zza zagrody zębów twej matki nie nadają się do cytowania nigdzie.

No to Sorry Boys. And Girls. Off we go.