Unikaj zdjęć

Dziś sobie obczaiłam ciążową sesję mojej serdecznej przyjaciółki B. i się zachwyciłam (w ogóle B. należy do gatunku kobiet pięknych i na każdym zdjęciu wygląda zachwycająco). I sobie pomyślałam, że czemu ja takiej nie mam. I się zorientowałam, że nie mamy zdjęć. Tzn. zdjęcia jako takie mamy, ale nie mamy żadnych sesji. Po ślubie sesji nie mieliśmy, w ciąży takoż (praktycznie w ogóle nie fotografowałam się w drugiej ciąży, izby nie zapeszać) po chrzcinach, rocznicach ni urodzinach – żadnych sesji, nic, nul, zero. Jakoś nigdy nie odczuwaliśmy takiej potrzeby. Po prawdzie to w ogóle zdjęć nie robimy dużo. Głównie filmujemy sobie zachody słońca z balkonu (10 piętro – widok rewelacyjny). Mamy też solidną dokumentację trzydniowej awarii kanalizacji, która raczyła nastąpić akurat na powitanie Dziobalindy w naszych skromnych progach – dziecię wyło i srało, matka wyła i smarkała, ojciec wył i dyrdał wodę w garnuszkach i baniaczkach, iżby obsrane dziecko i obsmarkaną matkę doprowadzić do porządku. W przerwach dokumentował brak wody, celem przedstawienia w roli materiału dowodowego w sprawie o uzasadnione uduszenie prezesa spółdzielni obsranym pampersem.

Ale do rzeczy.

Ja mam jakoś tak, że tam gdzie mam zdjęcie, to mi się robi dziura w mózgu. Serio. Jak mam zdjęcie czegoś, to przestaję to pamiętać i w głowie mi się już tylko to zdjęcie utrwala. Zapominam zapachy, dźwięki, uczucia – zostaje tylko obraz. I to nie do końca widziany moimi oczami. Całe wydarzenie zostaje skompresowane do tego jednego płaskiego obrazka.

Więc owszem, mam zdjęcia, ale bardzo rzadko je oglądam. Oglądam głównie stare zdjęcia, zdjęcia rodziców, dziadków, pradziadków. Swoje tylko z wczesnego dzieciństwa. Bo te zdjęcia pamiętają to, czego ja nie pamiętam. I tak sobie myślę, że może Indianie mieli rację z tym uprowadzeniem części duszy. Może zdjęcia faktycznie stają się same w sobie wspomnieniem, wyjętym z czyjejś głowy i zaczynającym żyć własnym życiem.

No ale robię te zdjęcia chociażby po to, żeby mieć dowód, że byłam kiedyś młoda ciałem. Bo nie duchem przecież. Duchem niczym Herod nigdy młoda nie byłam, byłam tylko w stanie bardziej zaawansowanej demencji. Duch mój jest niczym dziwny przypadek Benjamina Buttona. Ciało zaś podąża utartym szlakiem przybywających zmarszczek, blizn i kilogramów, czyli wszystkiego tego, co przydaje człowiekowi szlachetnej rzekłbyś patyny.

A Paweł Kukiz też był kiedyś młody. I fajne rzeczy robił wtedy.