Dynia i inne pokusy

Mam wielkie szczęście mieszkać obok jednego z ostatnich w tym mieście bazarków. Chadzam tam, iżby zrzucić z siebie troski dnia codziennego. Bazarek jest moim spa, moim chilloutem i wakacjami na Maderze. Bazarek jest moim rajem, ponieważ są na nim warzywa. A ja pod względem warzyw jestem nieznośnie zboczona.

Najbardziej podniecają mnie cukinie. Nawet nie pytajcie. Są piękne. Sosy z cukini mogę robić w nieskończoność. Bakłażany są jeszcze piękniejsze. Lśnią w słońcu. Są gładkie i brzuchate, mają kolor morza, po którym Achajowie sunęli w swych szybkoskrzydłych okrętach. By odbić Helenę. Myślę, że Helena była piękna jak bakłażan.

Z drugiej strony dynia. Dynia ma w sobie ciepło sierpniowego poranka, okrągłość i dobroć starej babuni na ganku. Dynia jest szlachetnie pogodna, ma w sobie dumę i godność, ale pogodną, zapraszającą. Dynię lubię gładzić. Nosić w rękach, tulić w ramionach. Trudno jest się z nią rozstać.

Papryka z kolei. A właściwie papryki. Papryki są jak kuszące cudzoziemki, niepokojące i niejednoznaczne. Lubię podglądać je, gdy leżą jedna na drugiej, czerwona obok żółtej, pomarańczowa obok zielonej. Nieświadome swoje urody, leniwie wylegują się w słońcu. Pachną subtelnie.

Pomidory pachną mocniej, działają na zmysły intensywniej. Są wręcz bezwstydne w swej okrągłości i delikatności. Wzięte w dłonie uginają się subtelnie, roztaczają kuszący aromat, który wbija się w nozdrza i wywołuje przed oczami fantomy lata. Ugryziony pomidor perwersyjnie rozpływa się w ustach, spływa przez palce. Zostawia swoje wspomnienie na długo.

Na tym tle cebula i czosnek jawią się niepozornie. Trochę zadziorne, szorstkie w obyciu, nieco niedostępne. Twarde. Ale to właśnie je zabieram ze sobą wszędzie. Przywodzą mi na myśl słońce. Są jak niezawodni przyjaciele. Sprawdzają się w każdej sytuacji. Dodają ducha ( i chucha).

Cebulki, cukinki, ja wszystkie was dziewczynki...