O konkrecie i abstrakcji

Jest to oczywiście absurdalne, żeby Bóg przychodził do nas w ciele człowieka. Żeby cierpiał i umierał jak człowiek. Żeby człowiek mógł być jednocześnie Bogiem.

Ale myślę sobie - a jak inaczej? Skoro tylko w kontakcie z drugim człowiekiem stajemy się naprawdę ludźmi. Idee wypaczają nas, czynią okrutnymi, nieczułymi. Łatwo jest gardzić, tłamsić, walczyć i zabijać w imię idei, z ideą na ustach i w głowie.

Bóg musiał przyjść jako człowiek, bo tylko tak może być naprawdę dla nas widzialny, tylko tak przestaje być dla nas okrutną abstrakcją, a staje się realną miłością. Bóg mieszka prawdziwie w drugim człowieku - przez niego się objawia i w nim się z nami komunikuje najpełniej. W zupełnie konkretnej relacji.

O ile byłoby prościej, gdybyśmy po prostu rozmawiali, patrząc sobie w oczy i słuchając się nawzajem, zamiast ciskali w siebie nawzajem swoje wzniosłe ideały. W oczach drugiego człowieka można zobaczyć Boga.

Komentarze

  1. nawet nie wiesz jak bardzo nie umiem ugryźć tematu. chyba dlatego, że szczerze nie wierzę. Brak mi jakiegoś zwoju w mózgu odpowiedzialnego za wiarę. Chyba.

    OdpowiedzUsuń
  2. Mówią raczej, że to brak zwoju w mózgu odpowiada za wiarę ;)

    A szczerze - masz rację, że nie wiem. Ale nie przeszkadza mi ani moja niewiedza, ani Twoja niewiara. Ty jesteś człowiekiem, ja jestem człowiekiem. To mi wystarcza :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Ty wierzysz, ja nie. I nam to nie przeszkadza. No patrz jak fajnie :)

    OdpowiedzUsuń
  4. A wiesz, poniekąd o tym jest ten post. Że to się może zdarzyć tak naprawdę przede wszystkim w relacji z drugim człowiekiem. Jakby było tak, że mnie nie interesujesz Ty, tylko "wiara", a Ciebie interesuje "niewiara" - to byśmy się pewnie ideologicznie okładały łopatkami po głowach. Jak są ludzie, zamiast idei, to wtedy może zaistnieć to "fajnie" :) (bo dla mnie "fajne" jest zawsze z Boga :))

    OdpowiedzUsuń
  5. to takie tischnerowskie ;)) (bardzo lubię Tischnera ;D)

    OdpowiedzUsuń
  6. Teraz mi wstyd, bo ja nic nigdy nie czytałam Tischnera. Zmobilizowałaś mnie właśnie do nadrobienia tego braku!

    OdpowiedzUsuń
  7. Nie wiem dlaczego, ale mnie się Twój post skojarzył z tym wierszem Rilkego (moim ulubionym):

    Raz tylko mówi do człowieka Bóg:
    zanim go stworzy. Potem w ciszy
    w noc go prowadzi. Nim sie począć mógł,
    człowiek te jednak chmurne słowa słyszy:

    Idź do wyjścia, zmysłom uległy,
    po kres, gdzie twoje pragnienia biegły;
    rąbek szaty mi daj.

    Poza rzeczami ogniem wzbieraj
    i cienie rzeczy rozpościeraj,
    wieczne moje odkrycie.

    Piękno, okropność: co chce, niech się stanie.
    Idź: nie jest końcem żadne doznanie.
    Pamiętaj, trzymaj się mnie.
    Stąd niedaleko, gdzie prowadzę,
    jest kraj.
    Nazywa sie: życie.

    Poznasz je
    po jego powadze.

    Ręke mi daj

    OdpowiedzUsuń
  8. @Mariposanegra: Nie znałam tego wiersza. Dzięki wielkie!

    OdpowiedzUsuń
  9. chce powiedziec - wiec mowie - ze rzadko tak bardzo sie zgadzam... :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Ziewająca dziewczynka

O jesieni