O pierniczkach, które zbliżają ludzi

W moim domu „panieńskim” miałyśmy z mamą i siostrą tradycję wspólnego pieczenia i zdobienia pierniczków na Święta. I tę tradycję zachowałyśmy do dziś. Co roku zbieramy się u mnie i wspólnie pieczemy świąteczne pierniki. Bardzo to lubię, bo to taki wspólny, babski czas - z tym że teraz jest nas już pięć babek do pieczenia pierników, gdyż Dziobalinda i Giganna uczestniczą aktywnie i chętnie.

Nie wyobrażam sobie pieczenia pierników samodzielnie. Nie tylko dlatego, że to rodzinna tradycja, i nie tylko dlatego, że lubię ten czas spędzany przy wspólnej pracy (how lutheran of me!). Także z tej praktycznej przyczyny, że przepis, z którego pieczemy, jest dość podstępny - jak się zacznie zagniatać ciasto, to się z niego nie da potem samemu wydostać. Potrzebna jest koniecznie druga osoba do wyciągania z ciasta. Najlepiej uzbrojona w niezbyt ostry kuchenny nożyk.

Ale za to pierniki wychodzą pyszne i piękne, o takie:

bohater drugiego planu - ręka Giganny

a tu z kolei występuje Dziobalinda

A potem każda z nas bierze swoją część pierników i zdobi już samodzielnie, według uznania. Ja oczywiście mam najłatwiej, bo zdobimy wspólnie z Dziewczętami, a w zdobieniu są one wprost niezastąpione! Giganna co prawda zjadła połowę dekoracji w trakcie zdobienia, ale nie zaszkodziło to efektowi końcowemu (czy zaszkodzi Gigannie, to się pewnie wkrótce okaże). Efekt końcowy wyglądał zaś tak:

Oszczędzę Wam oglądania zdjęć wszystkich sześciu talerzy z pierniczkami ;)

Przy okazji tych pierników, co to się je piecze zbiorowo i viribus unitis, myślę sobie o tym, jak to dobrze mieć wokół siebie ludzi bliskich, dobrych i pomocnych. Takich, co i pośmieją się wspólnie, i posłuchają, i doradzą, i z ciasta nożykiem wykroją. A czasem i z bagna za uszy wyciągną.

Tak jak mnie przez ostatni tydzień - bo upadłam i potłukłam się porządnie, i sama nie dałabym rady wstać. Ale jak tak leżałam na ziemi przerażona, zobaczyłam, jak wokół mnie wyciągają się ręce pomocne. Jedne wręczały mi Biblię, inne wino i pastę z sera feta i ajwaru, inne jeszcze - po prostu swoją uwagę i serce, a wszystko to było na wagę złota. I za to wszystko bardzo dziękuję - tym, którzy są w moim życiu i tyle dobra w nim czynią, i Bogu, że ich stawia na mojej drodze.

A podstępny przepis na pierniczki brzmi tak: 

za gwiazdą podąża jeden z Trzech Mędrców, zdobiony przez Małżonka

Składniki i ich ilość:

• 1,5 kg mąki
• 3 łyżeczki sody oczyszczonej
• 0,5 kg margaryny
• 0,5 kg miodu
• 0,5 kg cukru
• 1-2 łyczeczki cynamonu
• 1-2 łyżki kakao
• łyżka dżemu
• paczka przyprawy korzennej (albo dwie)
• 6 jaj

Sposób przygotowania:

Mąkę wsypać do miski i wymieszać z sodą. W rondlu rozpuścić margarynę, miód, cukier. zagotować i dodać przyprawy oraz korzenie, dżem. Wlać gorące do mąki i wymieszać.
Po wyrobieniu ciasta dodać 6 całych jaj (ciasto może sobie przedtem postać, bo gęstnieje samo w miarę stygnięcia miodu).
Rozwałkować na grubość 1 cm, wycinać pierniczki nożem albo foremkami albo szklanką. Blachę wysmarować/wyłożyć papierem do pieczenia, piekarnik nagrzać do 200 stopni i piec ok. 10 minut - jeśli dwie blachy naraz, to nieco dłużej.
Można zamykać w pojemniku żeby nie wysychały zbyt szybko, ale prawdę powiedziawszy to nie ma znaczenia jeśli się je zrobi na prawdziwym miodzie:) Żeby były twardsze wałkować bardziej cienko. Ozdabiać wg własnej fantazji.