O Adwencie, sensie życia i o filcowych skarpetach

Odbyłam ostatnio krótką rozmowę z ważną dla mnie osobą, o „ważnych rzeczy robieniu”. Każda z nas ma bowiem poczucie, że robi w swoim życiu za mało, za mało ważnych rzeczy. Oczekujemy od siebie więcej, niż  - w naszym odczuciu – z siebie dajemy. A przecież w koło tylu ludzi, bliskich i mniej bliskich, a czasem i obcych, którzy potrzebują pomocy i wsparcia.  A tu człowiek tak ledwo, ledwo coś z siebie krzesze.

Myślałam dziś o tej rozmowie, szyjąc z kolorowego filcu skarpety świąteczne dla dzieci. Myślałam sobie: „Pffff… skarpety. Oto pierwszy dzień Adwentu, mojego ulubionego czasu w roku. A tu, z powodu grypy, co mnie podstępnie rozłożyła na ostatni tydzień, nawet wieńca adwentowego nie ma jeszcze. Nie pali się pierwsza świeca, jak u innych.  Nie ma też kalendarza adwentowego, co go od paru lat planuję zrobić po raz pierwszy w życiu i również w tym roku – nie zrobiłam. Miałam chociaż z dziećmi porobić ozdoby świąteczne z kolorowego filcu, tymczasem posiedziałyśmy razem godzinkę, a potem dziewczyny rozpierzchły się do swoich spraw, a ja zostałam z tą skarpetą. Krzywą zresztą.”

No lipa, po prostu lipa. 

I tak szyjąc tę skarpetę, przypomniałam sobie dowcip, który mi opowiedział kolega z Ukrainy. Dowcip idzie tak:

Pewien człowiek umarł i stanął przed Panem Bogiem.

Zebrał się więc na odwagę i pyta: Boże, czy mogę Ci zadać jedno pytanie?

-Tak- odpowiedział Bóg – Pytaj, o co chcesz.

-Po co ja żyłem? Jaki był sens mojego życia? – zapytał człowiek.

Na to Bóg odrzekł:

-Pamiętasz, jak raz w życiu byłeś w Petersburgu?

-Tak.

-I pamiętasz, jak poszedłeś do eleganckiej restauracji?

-Tak, pamiętam.

- A czy pamiętasz, że stolik obok siedział taki człowiek, i ten człowiek cię poprosił, żebyś mu podał sól?

-Tak, jak przez mgłę pamiętam, że tak było.

-I pamiętasz, co wtedy zrobiłeś?

-Podałem mu sól.

-No widzisz. I to właśnie było Twoje zadanie na ziemi. To był sens Twojego życia.

Koleżankę ten dowcip zasmucił. „To straszna wizja!” powiedziała. A mnie z kolei ubawił i napełnił poczuciem ulgi. Pomyślałam sobie, że kto wie, może tak właśnie jest? Każdy z nas ma do spełnienia jakieś zadanie na ziemi, ale to zadanie to niekoniecznie jest od razu wynalezienie nowego leku albo zbudowanie szpitala w Afryce. Może to moje, Twoje zadanie jest prostsze, niż nam się wydaje? Może wykonujemy je, nawet nie wiedząc o tym? A cała reszta życia jest dla nas od Pana Boga – w prezencie. Możemy z nim zrobić, co chcemy. Możemy w spokoju zaparzyć sobie herbatę i pomyśleć „Nie zarabiam kupy pieniędzy, nie wyjeżdżam na misję, nie piszę wielkich dzieł literatury – i to jest ok. Bo i mnie, nawet z moimi małymi talentami, tymi niepozornymi, Bóg chce na tej ziemi. ”

Jutro kupię, mam nadzieję, gotowy wieniec adwentowy. Kalendarz w tym roku odpuszczę. Dokończę drugą skarpetę. I obejrzę rekolekcje o. Szustaka, które w tym roku, jak wynika z zapowiedzi, będą o świętości prostego życia, o tym, że Bóg jest z nami w każdej drobnej rzeczy i nie ma dla niego rzeczywistości „nieświętej”. 

Nie musimy być Atlasami.  Róbmy po prostu swoją robotę dobrze i z sercem. I to wystarczy. 

Dobrego Adwentu! 

źródło www.pexels.com