palpitacje mózgu czyli wdycham pranę

Pan X miał zawał. Drugi to już zawał był, bo pierwszy Pan X przechodził, nie wiedział nawet, że miał. Ale drugi to już go powalił ostro. W szpitalu go potrzymali trochę, zbadali, a potem wypuścili i powiedzieli, że ma się zgłosić za 3 tygodnie na udrożnienie żył. Pan X wrócił do domu, ale pomyślał sobie, że 3 tygodnie nie będzie czekał. Postanowił zasymulować, że mu słabo, i zgłosił się do szpitala po kilku dniach. Przyjęto go na oddział i jeszcze tej samej nocy akcja serca ustała mu po raz pierwszy. Podjęto reanimację - z sukcesem. W ciągu kolejnej doby serce pana X stanęło jeszcze 3 razy. Reanimowano go już byle tylko uratować - bez żadnych żeli do defibrylatora, stąd poparzenia na klatce piersiowej. Ale udało się. Pan X żyje. Jakby nie zasymulował, to by już nie żył, w domu by pewnie umarł we śnie. Czasem oszustwo ratuje życie. Tej reanimacji prądem to pan X nikomu nie życzy - jak się obudził, czuł się tak, jakby mu ktoś bejzbolem na dyskotece w łeb przyjebał. Dźwięczy wszystko i h...

Dzisiejszy odcinek sponsorują latająca niczym z propelerem Mariposanegra oraz Wojciech Młynarski .

Nad brzegiem stołecznej rzeczki, mieszkały małe smuteczki. Ten pierwszy smuteczek albowiem spółdzielnia rujnuje mi zdrowie, i w swym dzikim szale uparta podnosi mi czynsz raz na kwartał. Ten drugi pierwszemu jest bliski, bo na wodę też przyszły podwyżki, a trzeci smuteczek niestety, bo od sierpnia drożeją bilety, a czwarty smuteczek bo żarcie nieustannie drożeje uparcie. I przyszedł piąty smuteczek, skąd się wziął, czy państwo zgadniecie? Ano stąd się przyplątał nieborak, że od września drożeją przedszkola! Tak mnie piąty smuteczek zaskoczył, że mię strzelił jak ... między oczy. Strzelonam, leżę i krzyczę.

On powiedział, ja odpowiedziałam. Ona napisała, ja odpisałam. On krzyknął, ja krzyknęłam. Oni stwierdzili, ja się sprzeciwiłam. One wydały opinię, ja wydałam kontropinię. Jak pies Pawłowa. Akcja - reakcja. Natychmiast. Póki emocje są żywe, póki język ostry, póki słowa spływają do głowy kaskadą. I taką samą kaskadą wylewają się z niej w przestrzeń. I potem w tej przestrzeni żyją sobie własnym życiem, harcują, pączkują, tworzą nowe światy. Gdy tymczasem głowa po ostudzeniu znajduje się w punkcie zero - nic się nie zmieniło, nic się nie stało, nie było się o co pieklić. Och, jak ja nie lubię być psem Pawłowa, chodzić na pasku własnych emocji, reagować wzorcowo niczym eksperymentalny gryzoń, gryźć wtedy, gdy mi zapalą czerwoną lampkę! A przecież orientuję się zazwyczaj po czasie. W pierwszym odruchu wydaje mi się zawsze, że to moja wolność, moja niezależność, mój intelekt się odzywa, że w słusznej sprawie kruszę kopię. A potem najczęściej się okazuje, że to znowu emocje, że znowu zareagow...

Wrzucam, bo jeszcze znowu zgubię. A są takie dni, kiedy muszę tego posłuchać na-tych-miast.

Kiedy pierwszy raz usłyszałam ten kawałek, miałam może z 10 lat. I nie mogłam w nocy spać. Serio.

Równo 29 lat temu w pewnym bydgoskim szpitalu pewna młoda, 22 letnia kobieta postanowiła, że tego dnia urodzi swoje pierwsze dziecko. Mimo iż lekarze byli innego zdania, stwierdzając, że na poród za wcześnie i że dziecko zdecydowanie za małe, mimo prób powstrzymywania porodu, kobieta poczuła, że rodzić musi i koniec kropka. To samo poczuło jej dziecko - nie wiem, czy wiedziało już wtedy o zielonych wodach płodowych, w każdym razie na pewno czuło, że zaczyna być kiepsko, że najwyższy czas wychodzić, wychodzić więc zaczęło nerwowo, ale konsekwentnie. I dzięki wspólnej matczyno-dziecięcej determinacji wyszło, rzeczywiście małe i już ledwo żywe, ale wyszło. Podobno z pierwszym oddechem i pierwszym krzykiem był jakiś problem. Ale jak już krzyknęło, to się darło porządnie. Podobno minę miało niczym urażona w swej dumie hrabina. Rodzice byli zadziwieni tym, jak małe było (2,5 kg, po spadku 2 kg). Na imię nie dali mu Wacław, bo było dziewczynką. Dziś powinnam podziękować mojej mamie za to, ze ...

Zainspirowana wczorajszymi rozważaniami o zwłokach, które sponsorowała Mariposanegra , przemyśliwałam sobie w tramwaju na temat nieśmiertelności. I wyszło mi, abstrahując od moich czy czyichkolwiek zapatrywań na kwestie życia po śmierci, Boga, nieba i piekła, otóż powiadam wyszło mi, że człowiek jest w istocie nieśmiertelny. I że to się da obserwować mniej lub bardziej wnikliwym okiem już teraz. Bo tak. Mój tata. Mój tata nie żyje od ponad 2 lat. Nie widzę go i nie mogę z nim porozmawiać. Nie mogę go już przytulić, co lubiłam robić nawet jako duża już całkiem dziewczynka. Ale wciąż go słyszę. Słyszę w głowie jego śmiech. Jego powiedzonka i udzielane pół żartem, pół serio rady („Oficer to jest takie bydlę, które sobie zawsze daje radę!”). Słyszę go, gdy przemawiam do Dziobalindy sztandarowym tekstem taty, nawet z jego intonacją „Droga córko!”. Czuję jego obecność wtedy, gdy korzystam z tego, czego mnie nauczył. A nade wszystko uświadamiam sobie, że jest ze mną, zawsze wtedy, gdy myś...

W internecie ludzie som bardzo mądre. Radę dadzom każdemu i na każdy temat. Najlepiej opatrzoną subtelnom reprymendom. No-halo-proszę-ja-ciebie ja nie mam dzieci, a wiem, że to normalny etap w rozwoju dziecka, a ty nie wiesz, klaps się należy pah pah. Se nie myśl, że ci się upiecze, bo fejsbuk patrzy, blip patrzy, forum patrzy, wie o Tobie wszystko wszyścichuno i jak mawiał Dzierżyński - ufa, ale kontroluje! (Dzierżyński to był na pewno? jak nie, to poproszę reprymendę i pah pah linijką po łapach - nawet nie jęknę, bo będę wiedzieć, że mi się należało).